میخوام یه حرفایی باهات بزنم... یه حرفایی که نمیشه به همه گفت چون نمیفهمن و حروم میشه... معنی این حرفارو اونی میفهمه که از فراز و فرود، درک داشته باشه و با اون زیر و بم های ریز و درشت زندگیش، لیوان لیوان چای نوشیده باشه... اونی که سر فرصت آه هاش رو کشیده باشه و پشت فرمون موسیقی شنوان، چشم باز کنه ببینه که رسیده مقصد و خودش نفهمیده چجوری و از چه راهی... اونی که برای جلسه مهم کاریش خط اتو انداخته رو لباس‌های اداری و صدبار حرفش رو مرور کرده... اونی که عطرهای کادویی سال نو محل کارش مدتهاست تموم شده و شیشه هاش رو دور انداخته... اونی که چندتایی از کتاب‌های کتابخونه ش، بدجوری باهاش حرف میزنن حتی اگر لاشون رو هم باز نکرده باشه... فقط اونه که حرفها از چشمش و از گوشش میرسن به گوشه روحش و شاید به جانش... فقط اونی میفهمه حرفم رو که از شور افتاده و به شعور رسیده... باید پشت دری که سالها به شوق برای تو باز میشد، بی تعارف و بی رخصت میزبان، معطل مونده باشی تا بفهمی چی میگم... باید دوستان گرمابه و گلستان رو از دست داده باشی تا بفهمی چی میگم.... باید اونایی رو که سنگشون رو به سینه میزدی، در موعد مقررش، ناکام آزموده باشی تا بفهمی چی میگم... باید از ناکس کسانی بی هویت، خفت و محنت کشیده باشی تا بفهمی چی میگم... باید از اصل و نسب ات به خاطرشون گذشته باشی تا حرفمو بفهمی... تا در گیر و دار اینکه داری تو گرمای رنج دانسته هات پخته میشی، آدمارو سبک سنگین کنی، سبک و سیاق زندگیشون رو، مرام و معرفتشون رو، نقاب و چهره اصلیشون رو و بدجوری شیرفهم بشی که کلام و کمال آدمها خیلی فرق داره با هم و یادبگیری که از مهرورزی و امیدورزی بیهوده دست برداری... اینجوریه که میفهمی چطور میشه که روزگار خاک بکر آدم رو مثل یه گاوآهن بی‌رحم شخم میزنه و زیر و رو میکنه تا آدم بشی، عاقل بشی و پخته بشی... و سیل حرفهای نگفته ت اونقدر سهمگین بشه که دیگه سکوتت بند نیاد.....
@aylinnevesht
