صبحها خونه ما ولوله ست...همه بیدار شدن و تند تند دارن کارهاشونو میکنن برای شروع یه روز کاری...ساحل داره برنامه شو میچینه...آقای همسر دقیقه ای یک بار به ساحل تذکر میده که دیر شد، بدو! چندین بار هم به من یادآوری میکنه که داری از خونه میری یادت نره پنجره هارو ببندی...
من بین اتاق خواب و آشپزخونه در تردد هستم و هم زمان با صبحانه ساحل، دارم کرم میزنم و ارایش...گاهی این وسط یه اتو هم باشه که دیگه هیچی. همه در حال بدو بدو. تازه ساحل همیشه موقع صبحانه تلویزیون رو هم روشن میکنه و سریال میبینه....خلاصه که همه در تکاپو و سرو صدا!
کمی از سر و صدا با رفتن آقای همسر و قطع شدن تذکراتش کم میشه!
با کلی بدو بدو ساعت که میشه هفت، از خونه میاییم بیرون و ساحلو میرسونم مدرسه.
تو ماشین هم که مدام دارم سر به سر ساحل میذارم که انرژیش زیاد بشه...
جلوی مدرسه که ساحل از ماشین پیاده میشه و در رو میبنده یهو سکوت میشه...
یه نون تازه میگیرم از سر راه و برمیگردم خونه...در خونه رو که باز میکنم، انگار نه انگار که این همون خونه صبحه با همه ی سر و صداهاش...همه جا آروم آرومه...پنجره رو باز میکنم بازم...بدون اینکه کسی بهم تذکر بده... صدای گنجشکا و کلاغارو دوس دارم...بوی بهار رو هم...سکوت خونه رو هم...
تو کتری برقی آب میریزم تا بجوشه...یه لقمه کره و عسل درست میکنم با یه لیوان چای، میذارم تو سینی گل گلی و میبرم جلوی مبلی که کنار پنجره ست...تو سکوت صبحانه م رو میخورم...بعد میرم آشپزخونه ظرفای صبحانه ساحل و خودم رو میشورم...
به گلدونا آب اسپری میکنم...
کوسنها رو صاف و مرتب میکنم...
مواد لازم برای غذای شام رو آماده میکنم...
و البته که پنجره رو میبندم...و دوباره مانتو مقنعه رو تن میکنم و این بار پیاده میرم سمت محل کارم...
معمولا برای اینکه سرعت پیاده رویم زیاد بشه آهنگ شاد میذارم تو گوشم...ولی گاهی هم ترجیح میدم که به صدای محیط گوش بدم...پیاده به سمت محل کارم میرم...
ادامه دارد...
دچارِ فیش‌نگار
