خیابان ولیعصر (نام پیشین: خیابان پهلوی)، بلندترین خیابانِ مُشجر تهران و همچنین بلندترین خیابان خاورمیانه با درازای ۱۷٫۹ کیلومتر است که از میدان راهآهن در میانهٔ جنوبی تهران آغاز شده و به میدان تجریش در منطقهٔ شمیرانات در شمال تهران میرسد. این خیابان به دستور رضاشاه پهلوی ساخته شد.[۱] نام اولیه آن «جاده مخصوص پهلوی» بود و تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷، «خیابان پهلوی» نامیده میشد. در ماههای اول[۲] انقلاب ۱۳۵۷ ایران مدتی «خیابان محمد مصدق» خوانده میشد، اما سرانجام این خیابان به صورت رسمی به «خیابان ولیعصر» تغییر نام یافت.[۳][۴]
در سال ۱۳۱۸[۵] سرتاسر خیابان از دو سوی آن با ۶۰هزار درخت چنار پوشیده شدهبود، اما اکنون تنها بیش از ۸هزار چنار در سرتاسر خیابان باقیمانده است.[۶]
بسیاری از مراکز خرید بزرگ، پارکهای عمومی، رستورانها، موزهها، مراکز فرهنگی و دفاتر ملی و بینالمللی در این خیابان قرار دارند. این خیابان همچنین از کانونهای سنتی خرید تهران است و بوستانهای بزرگ ملت و ساعی در کنارهٔ این خیابان جای دارند.[۷] بخش بزرگی از خط سه متروی تهران از زیر خیابان ولیعصر میگذرد.[۵] خیابان ولیعصر در ۷ دی ۱۳۹۰ ثبت ملی شد.
روز جمعه، به اتفاق ساحل نازنینم، دوستم و دخترش، ساعت 6:30 صبح از میدون تجریش راه افتادیم و خیابون ولیعصر زیبا رو پیاده طی کردیم و ساعت 12 ظهر رسیدیم میدون راه آهن. (وسطش سه ربع معطل خوردن صبحانه شدیم)
خیلی خوب بود و لذت زیادی بردیم...و اینکه جا نزدیم و تا انتهای مسیر رفتیم خیلی برامون لذتبخش بود...ساحل نازنینم هم با وجود اینکه آخراش مدام پاش میگرفت و من بهش اصرار میکردم که بیا من و تو برگردیم، تا همینجا هم خیلی خوب اومدیم ولی همت کرد و تا انتهای خ ولیعصر ادامه داد.
میدون را آهن رو که دیدیدیم اونقدر خوشحالی کردیم که مردم قطعا فکر کردند اینا چهارتا دیوونه ی ایستگاه راه آهن ندیده، هستند :)))